Pierwsze udokumentowane wejście na Śnieżkę przez mieszkańców czeskiego Trutnowa. Pierwsze wejście Polaków udało się sto lat później.

Najstarszy zapis wyprawy naukowo-poznawczej na Śnieżkę, którą odbył trzy lata wcześniej E.I. Nasone. Autorami kolejnych udokumentowanych opisów byli Gruphius (1670) i historyk Śląska Luca (1685). Badania przyrodnicze rejonu Śnieżki podejmowali też Israel Volkmann i jego syn Antoni, autorzy słynnego opracowania botanicznego Phytologia Magna.

Z polecenia hrabiego Krzysztofa Leopolda Schaffgotscha ukończono budowę kaplicy św. Wawrzyńca oraz utwardzonej drogi prowadzącej na szczyt. Niedługo później rozpoczynają się pierwsze obserwacje pogody i pomiary elementów meteorologicznych. Kaplica była wielokrotnie uszkodzona w wyniku uderzenia piorunem (w latach 1754, 1771 i 1818). W 1815 roku obiekt przejęły władze pruskie, a w 1824 roku po przebudowie stał się on miejscem noclegowym dla turystów. Współczesny obiekt to prawdopodobnie kolejna wersja poprzedniczek istniejących w tej samej lokalizacji.

16 stycznia Ferdynand von Ruppersberg z Marburga dokonuje pierwszego wejścia na Śnieżkę zimą.

Rozpoczynają się pierwsze regularne pomiary i obserwacje meteorologiczne na Śnieżce. Pierwszym obserwatorem był Siebenhaar. Część przyrządów znajdowało się wewnątrz kaplicy, a część na zewnętrznej ścianie. Obserwacje wykonywano tylko w ciepłej porze roku. Obejmowały one następujące parametry: temperaturę powietrza, ciśnienie atmosferyczne, kierunki wiatru, wschody i zachody słońca, opady atmosferyczne oraz częstość występowania burz i pomiary zjawisk elektrycznych.

Po uderzeniu pioruna zniszczeniu uległy przyrządy meteorologiczne; obserwacje zawieszono.

Rozpoczynają się ponownie systematyczne obserwacje meteorologiczne, które trwają nieprzerwanie do dziś, dzięki czemu dysponujemy 140-letnim homogenicznym ciągiem obserwacyjnym. Ówczesne Obserwatorium mieściło się w wybudowanym w 1868 roku po stronie czeskiej schronisku. Obserwatorem został konserwator i telegrafista austriackiego Urzędu Telefonicznego. Funkcję tę pełnił do 1900 roku.

Po trzech latach od przygotowania projektu zakończono budowę specjalnego obiektu Obserwatorium Meteorologicznego. Był to trzykondygnacyjny budynek typu wieżowego, wysoki na 15 metrów, o konstrukcji drewnianej z tarasem obserwacyjnym. Była to jedna z najdroższych w tamtym czasie inwestycji w środkowej Europie.

1 czerwca rozpoczynają się obserwacje meteorologiczne w nowym obiekcie Obserwatorium. Stację wyposażono w wysokiej klasy sprzęt pomiarowy. Pracownia Obserwatorium mieściła się na drugim piętrze, pierwsze piętro przeznaczono pod pokoje noclegowe dla załogi, umywalnię, WC i klatkę schodową. Na parterze były kuchnia, zaplecze kuchenne i pracownia kierownika Obserwatorium.

Trwa wojna, ale obserwacje meteorologiczne prowadzone są bez zakłóceń. Duża w tym zasługa niemieckiego obserwatora, inspektora Kurta Glass oraz jego asystenta Pawła Poloczka, którzy mimo trudności z wyposażeniem i ogrzewaniem kontynuowali pomiary w czasie II wojny światowej. Inspektor Glass nie wykonał polecenia generała lotnictwa Von Vega i nie wysadził Obserwatorium.

W maju budynek Obserwatorium zabezpieczają czescy partyzanci. Tydzień później przeprowadzono inwentaryzację instrumentów i majątku. Glass i Poloczek kontynuują obserwacje, a wyniki przekazują do Pragi. 13 lipca na Śnieżkę przybyła wojskowo-cywilna delegacja czeska, której celem było oficjalne włączenie obserwatorium do Czeskiej Służby Meteorologicznej. Sprzeciwił się temu inspektor Glass, stwierdzając, że pozostaje lojalny służbie dla władz polskich. Od połowy lipca, po wytyczeniu granic, Obserwatorium przechodzi w polskie ręce, a organizację jego prac powierzono Oddziałowi Państwowego Instytutu Hydrologiczno-Meteorologicznego we Wrocławiu.

W kwietniu obserwatorium przechodzi pod zarząd VII Wydziału Państwowego Instytutu Hydrologiczno-Meteorologicznego (Aerologia), a kierownictwo powierzono Stanisławowi Cieplińskiemu. Pierwszymi obserwatorami zostali Danuta Małkowska-Modrewska i Wacław Klimczak, a następnie Kordula i Edmund Milewscy.

Z powodu trudnych warunków zatrudnienia nie udaje się utrzymać stałych załóg na stacji. Następuje duża rotacja pracowników i pogarsza się stan techniczny obiektu.

W lipcu kierowanie Obserwatorium powierzono Tadeuszowi Hołdysowi.

13 listopada 1974 roku zakończono budowę WOM Śnieżka. 1 stycznia 1975 roku rozpoczęto pomiary i obserwacje w nowym budynku stacji.

Rozpoczynają się badania stanu chemicznego skażenia powietrza atmosferycznego.

Zmarł Tadeusz Hołdys, wieloletni kierownik Obserwatorium, który przez 25 lat z pasją i zaangażowaniem organizował pomiary na Śnieżce. Dwa lata po śmierci Tadeusza Hołdysa, Obserwatorium otrzymuje jego imię. Jego następcą został Józef Pawłowski.

Ze względu na zagrożenie bezpieczeństwa turystów, rozebrano stary budynek Obserwatorium.

Kierownikiem Obserwatorium zostaje Piotr Krzaczkowski, który pełni tę funkcję do dziś.

Instalacja automatycznej stacji meteorologicznej z zespołem czujników pomiarowych.

W wyniku wstrząsu 11 marca, doszło do uszkodzenia stalowej konstrukcji wspierającej górny dysk Obserwatorium, ewakuowano pracowników, a prace naprawcze ukończono po 7 miesiącach.

W czerwcu budynek zostaje wpisany do rejestru zabytków województwa dolnośląskiego.

Rusza projekt #NowaSniezka, mający na celu stworzenie miejsca dla wszystkich odwiedzających najwyższy szczyt w Karkonoszach i spragnionych wiedzy o prognozach pogody, klimacie, meteorologii i hydrologii, gdzie będzie również można odpocząć i skorzystać z infrastruktury gastronomicznej.